Po prostu być

Po prostu być

Jest taki świat, w którym wszystko wygląda inaczej. To jest świat, który trudno jest zrozumieć (nie da się zrozumieć?) do momentu, w którym się go nie doświadczy. On jest tutaj, mierząc centymetrami, jest straaasznie blisko, ale jednak, aby do niego dojść musiałem przemierzyć wieloletnią drogę. Czy warto? To nie podlega wątpliwości. W tym świecie wolałbym przeżyć jeden dzień niż całe życie w świecie, w którym żyłem zanim poznałem ten, a ja go dopiero zacząłem eksplorować. 

W poprzedniej perspektywie, czyli tym poprzednim świecie, dużo rzeczy mnie stresowało, obawiałem się o swoje zdrowie i przyszłość, obawiałem się co powiedzą o mnie inni, co napiszą media, jaka będzie reakcja na moją pracę, czy zyskam współpracę, czy też nie, czy znajdę miłość, czy dobrze wyglądam, czy jestem odpowiednio umięśniony, czy…czy…czy… W poprzedniej perspektywie ludzie byli źli, agresywni, kierowcy szaleni, generalnie świat bywał przeciwko mnie. Bywało, że nawet cały świat, że ja tu biedny nie daje sobie już rady, a przecież nic nie zrobiłem.

W obu światach fizycznie stoi wszystko tak jak stało, chodzą Ci sami ludzie, jeżdżą Ci sami kierowcy, te same samolotu mają opóźnienia, ten sam deszcz pada, ale ten deszcz jest już dla mnie inny. W tym świecie zmienia się perspektywa. W tym świecie po prostu… jestem. 

Jaka perspektywa? Jak coś jest szare to jest szare, nie? No poniekąd tak. Jest szare, to jest szare, ale Ty indywidulanie i każdy z nas indywidualnie, dołącza do tego szarego jeszcze swoje wyobrażenie, ocenę. Ta ocena powstaje z miksu naszych doświadczeń, wychowania, kultury, mediów, tego co w moim świecie wypada, a co nie. No i nam się wydaje, że inaczej nie można, ale można. Finalnie zabrania nam głównie umysł, do momentu, w którym to on ma nad nami kontrolę. To w nim powstają myśli, obawy, lęki. Wyobraź sobie świat bez tych obaw, lęków i napięć. Wyobraź sobie życie w zaufaniu. Odpuszczasz wszystko i JESTEŚ. Korzystasz z tego co przyniósł Ci świat, a nie uciekasz od tego czego się boisz. Jeżeli ktoś śledzi od początku mój program, to tam dokładnie widać tę drogę. Wywiady są w większości odzwierciedleniem tego, gdzie aktualnie jestem. Dwa kolejne wywiady będą jeszcze głębsze, ale to zrozumienie tego o czym goście będą mówili, może dać tę wolność. 

Problem polega na tym, że ten efekt, nie jest do dotknięcia, a do poczucia. No i tu jest problem. Jak pokazać to co można tylko poczuć? Można o tym mówić, ale wyobraź sobie, że ktoś opowiada Ci jak to jest być zakochanym, gdy jeszcze nigdy nie byłeś. Możesz zobaczyć iskrę w oku człowieka, ale nie poczujesz tego odlotu.

Chciałbym, aby było narzędzie, które może pokazać to ludziom. 
Przychodzą do mnie różne pomysły
Znajdę je.
Chyba już znalazłem.